درجا ...

وقتی میروم جایی که کوه هست از دور کوه را که میبینم فکرمیکنم چقدر به من نزدیکه ، واقعا هم نزدیک به نظر میرسد ، ولی وقتی مسافت زمین تا کوه را میبینم متوجه فاصله زیادش تا خودم میشوم ، واقعا چرا کوه اینقدر خودش را نزدیک نشان میدهد؟فکر کنم به خاطر این است که بزرگ است ، خیلی بزرگ است ، نسبت به کوچکی ما آدمها خیلی خیلی بزرگ است ، چون از بالا که نگاه میکنیم همین کنارخودمان است!کلا چیزهای بزرگ همینطورند ، آدمهای بزرگ همینطورند ، ادمی که بزرگ است از لحاظ اخلاقی نه طولی و عرضی همه با او احساس راحتی و نزدیکی و خویشاوندی میکنند و میگویند چقدر آشنا و نزدیک است ولی وقتی فاصله واقعی اخلاقیمان را در نظر میگیریم میبینیم که چقدر زیاد تفاوت داریم ، خدا هم همینطور است ، از بس بزرگ است به همه نزدیک است و همه با او راحتند و با اینکه خداست دوم شخص مفرد صدایش میزنند و با او درددل میکنند ، از بس بزرگ است از رگ گردن به ما نزدیکتر است ، بزرگ شدن کار ساده ای نیست ! بزرگ شدن یک عمر تلاش میخواهد ، الآن شروع کنم شاید 70 یا 80 سالگی به این بزرگی شوم ! شاید هم نتوانم و یک عمر درجا بزنم و یک آدم معمولی باشم مثل میلیاردها ادم معمولی دیگر که ما حتی نمیدانیم چنین کسی وجود دارد ، واقعا دلم نمیخواهد آدم معمولی باشم ، معمولی بودن خوب نیست ...

صادره از ...

همه ما آدمها صادراتی هستیم ؟هممون توی یه شهر به دنیا میاییم برای صادر شدن ، مثلا توی شناسنامه خود من نوشته صادره از اصفهان ، بعضیها به خارج کشور صادر میشن بعضی ها به شهرهای داخلی ( مثلا کمتر کسی توی تهران پیدا میکنید که تهرانی اصیل باشه بلکه اکثرا صادراتی شهرهای دیگه هستن که اومدن توی تهران مصرف بشن ) ولی خیلیهامون با اینکه صادراتی هستیم ترجیح میدیم در داخل مصرف بشیم . اونایی که در داخل مصرف میشن اگر جنسشون خوب نباشه زیاد مشکلی ایجاد نمیکنن ولی اونایی که واقعن صادر میشن اگه جنسشون خوب نباشه شهری که ازش صادر شده اند را بدنام میکنند چون مثل نمادی از اون میشند برای همین هم هست که همش میگن فلانی فلان جاییه فلان جوره ، به نظر من زیاد مهم نیست که از کجا صادر شده باشی ( هرچند روی کیفیت تاثیر میزاره ) بلکه هممون باید سعی کنیم که درست مصرف بشیم و برای مصرف کننده مون که آدمها ، جامعه ، کشور ، خانواده ، همسر ، والدین و ... هستند راضی کننده باشیم ، همین ...

نقطه سر خط ...

همیشه وقتی کاری میخواهیم بکنیم میگوییم از سر ساعت 5 ، از فردا ، از شنبه . دلیلش هم همیشه این نیست که بخواهیم به عقب بیندازیم ، بیشتر دوست داریم که نقطه شروعمان یک جای خوب باشد که بدانیم از اینجا شروع کردیم . شاید هم دوست داریم راس ساعت ، اول یک روز یا هفته یا یک جای رُندی پیدا شود که قوت بخش کارمان باشد . ممکن است ادامه هم ندهیم کارمان را یا اصلا وسط راه بیخیالش شویم ، ولی این باعث نمیشود که دفعه بعد برای کاری دیگر نگوییم نقطه سرخط . شاید اصلا  از همان کودکی عادتمان داده اند که هر حرف جدیدی که خواستی بزنی باید از سرخط شروع کنی ، حالا کارهایمان هم همینطور شده است. جدا ازینکه چرا اینجور هستیم سال نو نقطه استارت خیلی خوبیست برای اینکه ادم خیلی کارهایی که دلش میخواهد بکند و پارسال نتوانسته را برود سراغش ، مثلا اینکه شب ها به جای شام سبزیجات بخورد ، یا روزی 10 دقیقه ورزش کند ، یا سعی کند آدم بهتری باشد  و هزار کار دیگری که وسط راه یادمان میرود ولی دوباره به این فکر می افتیم که از نو شروع کنیم. حالا هنوز 3 روز ازعید نگذشته دارم با خودم میگویم که بعضی کارها را باید از بعد از 13 شروع کرد ، به نظرم توی همین تعطیلات باید برنامه ای ریخت از کارهای خوب که روزانه انجامش بدهم ، هرچند که میانه راه فراموش شوند ...

,,