محنت ...

چند وقت پیش نمیدانم چطور شد که یکدفعه هوس گرفتن همستر کردم. یک آکواریوم خوب درست کردم و دو تا همستر نارنجی و خاکستری هم گرفتم و داخل آکواریومشان کردم. یکیشان شد خانم آکواریوم و یکی هم آقای آکواریوم.  اگر اغراق نکنم  روزمرگی  این دوتا عین زن و مرد ایرانی بود. از وقتی از خواب بیدار میشدند یا بهم میزدند یا دنبال هم میکردند. از آنجا که همستر خانم هیکلش دوبرابر همستر آقا بود، من هرروز یک مرد مظلوم میدیدم که یا باید فرار کند یا کتک بخورد یا یکجایی قایم شود. واقعا نمیدانم خانم آکواریوم به چه بهانه ای به آقایش میزد. چون هیچکدام از بهانه های خانم ها را نداشت. نه از مادرشوهرش متلک شنیده بود، نه جاریش النگوی نو خریده بود، نه همستر خانم دیگه ای وجود داشت که بخواهد آقایش را کنترل کند. انگار این در وجود خانم (همستر)ها نهادینه شده به طوریکه اگر حتی داخل یک آکواریوم تنها هم زندگی کنند باز راضی نیستند.خانم آکواریوم به حق خودش هم راضی نبود. وقتی غذایشان میدادم غذای خودش را ول میکرد و غذای آن یکی را از چنگ و دندانش بیرون میکشید. چند روزی به این منوال گذشت و با صبوری آقای آکواریوم اوضاع کمی بهتر شده بود تا وقتیکه روز مرد رسید. صبح زود رفتم ببینم آیا حیوانات هم ازین روزها دارند یانه و اینکه خانم آکواریوم در روز مرد چه کادویی به آقای آکواریوم میدهد.اما نه تنها کادویی در کار نبود بلکه دیدم که آقای آکواریوم یک گوشه خونین و زخمی جان به جان آفرین تسلیم کرده. باشد که از محنت زندگی دنیا برهد... 

نقش ...

یکی از کارهایی که در دوره دبستان خیلی عاشقش بودم و میخواستم سرنوشتم را به دست آن رقم بزنم بازیگری بود ، هرکاری میکردم تا بتوانم قدم به قدم مسیر تعالی ام را بسازم. از اولین قدمهای روبه جلویم  تمرین در خانه بود وقتی که پدر و مادر نبودند و تنها میشدم  میرفتم روبروی آینه ، انگشتهایم را شکل تفنگ میکردم  و به سبک فیلمهای مافیایی ایتالیایی آن زمان با  ته صدایی خسته و گرفته میگفتم ، "آلفردو بکشش .. کیو کیو کیو ..." ( واقعا نمیدانم چرا آن زمان ها صدای شلیکها به "کیو Q " ترجمه میشد. ) یادم می آید در همان دوران دبستان قرار بود به مناسبت پایان سال تحصیلی جشنی بگیرند ، والدین هم شرکت کنند اول کارنامه ها را بدهند به بچه ها و سرود بخوانند و در آخرهم تئاتری اجرا کنند. جزو اولین کسانی بودم که در تئاتر ثبت نام کردم . به من نقش گرگ دادند که در یک قسمت تئاتر قرار بود به سمت یکی از بچه ها که خرگوش بود حمله کنم مقداری الکی کتکش بزنم و چند جمله ای هم برای بقیه حیوانات رجز بخوانم. امکانات آن زمان خیلی محدود بود و به هرکدام فقط یک کلاه  شکل حیوانمان داده بودند. خرگوش باید فقط دوتا گوش روی سرش میبست، اسب یک کلاه شکل سر اسب داشت. من هم یک کلاه پشمی شکل گرگ (که خیلی برایم گشاد بود) باید سرمیکردم. اما با این حال ذوق باورنکردنی برای اینکار داشتم.  پس از چند هفته تمرین به مرحله اجرا رسیدیم. روز جشن کل دانش آموزان با خانواده هایشان نشسته بودند تا تئاتر ببینند. مربی تئاتر با دختر کوچکش گوشه صحنه ایستاده بود وسطهای نمایش نوبت من که شد کلاه گشاد گرگ را گذاشتم روی سرم  و رفتم روی صحنه ، جمعیت را که دیدم هول کردم ، پایم به سیمی روی صحنه گیر کرد و تلوتلو خوردم و کلاه گشاد آمد پایین روی چشمهایم . جلوی زمین خوردنم را گرفتم ولی چیزی نمیدیدم و سعیم هم برای بالابردن کلاه بیفایده بود. چون زمان زیادی معطل شده بود مربی تئاتر از همانجا داد زد "گرگ برو دیگه". با این دادش هول تر شدم ، کلا همه دیالوگهایم را یادم رفت و برای اینکه حداقل نمایش خراب نشود با همان چشمان بسته به سمت خرگوش دویدم و تا میخورد زدمش. جای هر دیالوگی که یادم رفته بود یکی محکمتر میزدم. انگار یکجورهایی ته دلم حس میکردم محکم زدنم میتواند کمبود دیالوگ را جبران کند. بعد از اینکه خرگوش را حسابی زدم با همان چشمان بسته از آنطرف صحنه بیرون دویدم کلاهم را برداشتم و رفتم پشت جمعیت. میدانستم خراب کرده ام اما نمیدانستم چقدر. ادامه نمایش را هم نماندم و رفتم خانه مان و همانجا بود که فهمیدم  بازیگری در خون من نیست. همانجا هم بیخیالش شدم.  بعضی وقتها باید بیخیال علاقه مندی ها شد. علاقه مندیهایی که یک عمر دوستش داریم و وقتی تستش میکنیم میبینیم استعداش را نداریم. نباید هم برایش غصه خورد. چون اگر استعداد اینکار را نداشته ایم پس حتما استعدادهای دیگری داریم . مثلا شاید من نتوانم نقش گرگ را بازی کنم ولی حتما میتوانم در مورد نقش گرگ داستان بنویسم ...

پ ن : تا آخر تابستان آن سال اطراف مدرسه نرفتم و با هیچکدام از همکلاسیها هم روبرو نشدم. فقط یکبار یکی از دوستانم را دیدم که میگفت : " یادت هست چقدر اون خرگوشه رو زدی؟ اون خرگوش نبود که میزدیش. داشتی دخترکوچیک مربی تئاتر رو میزدی... "

به مناسبت بیست سالگی یک نفر ...

بیست سالگی سن عجیبیست ،  همینکه نوزده سالت تمام شود و وارد اولین روزش شوی میفهمی که انگار یکدفعه تمام کودکی و نوجوانیت جدا شده و الان شده ای یک جوان تازه کار. جوانی که آرزوهای زیادی داری و دغدغه های فراوان. انگار دیگر آن لذتهای دوران دبیرستان و مدرسه صفای قبلی را ندارند. حس میکنی الان باید به مسائل مهمتری فکر کنی. انگار میدانی که دیگر وقتش است که عادتهایی که تعریفت میکنند را انتخاب کنی تا همه جا با آنها شناخته شوی، مثلا همیشه بوی یک عطر خاص دادن ، مثلا یکجور خاص لباس پوشیدن ، یک نوع خاص حرف زدن. غیر ازینها فکر میکنی حالا دیگر وقتش شده که به اجتماع هم اهمیت بدهی ، به سیاست اهمیت بدهی ، به زندگی مردم اهمیت بدهی و البته به زندگی خودت هم اهمیت بدهی. آدم باید روز اول 20 سالگی اش تمام آرزوهایش را بنویسد تا وقتی 10 سال از آن گذشت و شد 30 ساله برود و ببیند که چه فکر میکرده و چه شده. این 10 سال مهمترین دهه زندگی همه مان است. کارمان ، ازدواجمان ، تحصیلمان ، زندگیمان همه اش در این 10 سال مشخص میشود. ممکن است در اولین روز 20 سالگی فکر میکرده ای که با درس خواندن میلیاردر بشوی ، ولی در 30 سالگی میبینی که نون خشکی شده ای. ‏شاید هم فکر میکرده ایکه به هیچ حا نمیرسی ولی بعدا میبینی توی ناسا داری کار میکنی. میگویند اینشتین تا بزرگسالی هیچ چیز مهمی نبود و فقط یک کارمند ساده مخابرات بود. بعدا یکهو شکوفا شد. بعضی ها اینطوری اند. یکهو میشکفند. ‏اما اکثر مردم تا 30 سالگی شان مشخص میشود که چکاره اند و تا آخر چکاره خواهند بود. ‏اما بعضیهای دیگر هم هستند که نه تنها اول 20 سالگی شان نمیدانند به چه میخواهند برسند بلکه تا آخر 30 سالگی هم نمیدانند که قرار است چکار کنند. ‏و اینکه آدم نداند میخواهد چکار کند بد مصیبتی ست. ‏همه اش این شاخه آن شاخه میپری و هیچ فایده ای ندارد.‏ برای همین میپویم اول 20 سالگی باید آرزوها را نوشت ، برای اینکه بدانی هدفت چیست. اول 30 سالگی هم همینطور. باید نوشت ، باید بنویسی تا بدانی که با این وضع و احوالی که توی این 30 سال برای خود ساخته ای قرار است به کجا برسی.‏ نوشتن خیلی جاها کمک میکند. مخصوصا اگر با فکر بنویسی ...

20 سالگی یعنی بزرگ شده ای ولی نه آنقدر بزرگ که کودکی یادت برود. هیچوقت نباید کودکی یادت برود، حتی 80 سالگی. اگر نتوانی کارتون ببینی کودکی ات را از دست داده ای. اینجاست که باید فاتحه خودت بخوانی. چون آدم بزرگها از زندگیشان لذت نمیبرند. مگر آنجاهایی که کودک درونشان میزند بیرون. اگر کودک درونت را با بزرگی ات ، با ملاحظه ات ، با خجالت کشیدنت خفه کردی ، از چیزی لذت نمیبری، یا درست تر بگویم از چیزی لذت واقعی نمیبری...

کره بادام زمینی ...

یادم نمی آید در دوران مدرسه هیچوقت خودم کیفم را مرتب کرده  باشم . همیشه خواهرم نیم ساعت قبل از رفتنم میرفت سراغ کمدم و کتابهای آن روز را به همراه یک خوراکی داخل کیفم میگذاشت. خودم هیچوقت برنامه درسی ام را حفظ نبودم، اما خواهرم همیشه برنامه ام را حفظ بود. حتی امتحانات و کوئیزها را هم یادآوری میکرد. خیلی حس خوبی است که خواهری داشته باشی که صبح زود از خواب بیدارت کند کیفت را همراه یک صبحانه دستت بدهد و راهیت کند بروی مدرسه . این از آن آرزوهاییست که تمام پسرها دارند. دوران دانشگاه که رسید کلا نه کیف داشتیم نه کتاب و جزوه ، دست خالی میرفتیم سر کلاس و آخر ترم هم جزوه ی جزوه نویسان را کپی میکردیم. حالا هم که صبحانه را سرکار میخورم ، بازهم فاطمه از قبل آماده اش کرده است. فرقی ندارد ، قبلا آن فاطمه اینکار را میکرد حالا این فاطمه . این هم خیلی حس خوبیست که صبح از خواب بیدار بشوی و ببینی کنار یخچال صبحانه ات همراه کمی نان ، یک عدد سیب و مقداری عشق آماده منتظر است تا با عجله توی کیفت جاسازشان کنی بدون اینکه بدانی قسمت امروزت چه نوع صبحانه ایست. اتفاقا  یکی از سوپرایزهای خوب هر روزم همین شده است. در کیف را که باز میکنم شروع میکنم به حدس زدن ، بعضی وقتها بوی کره بادام زمینی می آید ولی حلوا رویت میشود ، بعضی وقتها هم مثل امروز ، توقع پنیر دارم ولی نوتلا یافت میشود. این یکی از آن لذتهای کوچکیست که میتواند از صبح زود ، یک روز خوب برای آدم بسازد ...  

سین ...

تا یادم می آید همیشه سفره هفت سینم قبل از عید بیشتر از هفت تا سین داشته ، ولی تا آخر سیزده کمتر از شش تا میشده...چون سیب و سمنو و سنجدش را همیشه میخورده ام. البته با اعتراض بقیه مواجه شده ام ولی مگر سفره نمی اندازند که محتویاتش را بخورند؟ آخر سفره ای که نشود چیزی از آن را خورد چه فایده ای دارد؟ برای همین هم کلا اینطور بوده که تا قبل سیزده نصف سفره هفت سین را میخورده ام،که غیر از سیب و سمنو و سنجد شامل شیرینی و گز و شکلات و اینجورچیزها هم میشود. البته سین های دیگری هست که میتوان جایگزین سین های از دست رفته کرد.مثلا یکسال که سین های سفره مادرم را خوردم جایش ساعت گذاشته بودم وسط سفره و البته خود سفره هم که حساب است. البته میتوان از سی دی و ساک و سوئیچ و اگر هم ساناز یا سپهر نامی هست، استفاده کرد. اما از وقتی با فاطمه سفره هفت سین خودمان را میچینیم فاطمه از هرچیزی یک قلم اضافه تر هم میگیرد و به این صورت از سفره اش محافظت میکند، به غیر از سمنو، من همیشه جلوی سمنو کم می آورم، یعنی یکی از آن خوردنیهاییست که تا مزه اش زیر زبانم میرود عنان از کف میدهم و تا آخرین ذره اش را نخورم ول کن نیستم، فقط هم سمنوهای یکجای بخصوص را قبول دارم، از خیابان حافظ به طرف میدان نقش جهان اصفهان که بروید وسطهای خیابان سمت چپ یک سمنو پزی هست که کل سال را سمنو میپزد، اصلا سمنوهایش فرق دارد با همه جا، یکجور مزه دلنشین خوبی دارد که آدم را دنبال خودش میکشاند، همیشه یک ظرف یک کیلویی آنرا قبل از عید میخرم،فاطمه سهم سفره اش را برمیدارد و من هم بقیه اش را، وقتی هم تمام شد میروم سراغ سفره فاطمه و وقتی خودش نیست با یک شبیخون دخل سمنویش را می آورم و اینطور میشود که سین های سفره اش را ناقص میکنم... فاطمه از سفره ناقص بدش می آید و من هم سعی میکنم با جایگزینهای پیشنهادی ام یکجوری ناقصی را جبران کنم، باشد که مقبول افتد...

ایمنی ...

رفت و آمد در کارخانه های صنعتی مثل بازیهای IGI و call of duty میماند. از هزارتا مسیر و راهرو و تونل و مانع باید جان سالم بدر ببرید. مثلا یکروز کاری اینطوریست که صبح اول وقت که هوا هنوز تاریک است و خروس هم هنوز بیدارنشده سرویس جلوی سوله خط تولید پیاده تان میکند. وارد سوله که میشوید پر از دستگاه های بزرگ و پرسروصداست و بخار هم همه جا گرفته. تنها قیافه هایی هم که میبینید کله های باندپیچی شده باشال و کلاه است که فقط دوتاچشم ازان بیرون مانده و مثل زامبی ها نگاهتان میکنند. غیر از صدای ماشینها گاهی هم صدای زوزه و سوت جیغ و داد و عربده و هرجور صدایی که در عمرتان نشنیده اید هم می آید. مرحله اول گذشتن از روی خط است،واقعا نمیدانم آن نابغه ای که این راه پله را طراحی کرده کیست. دو تا پله میروید بالا تا به سطح خط تولید برسید. خط هم 1متر عرض دارد که از داخلش میلگرد مثل نیزه با سرعت پرتاب میشود. اول صبحی باید دورخیز کنید و یک متر بپرید آنطرف خط. اگر  زورتان کم باشد یا پایتان کوتاه بیاید و بیفتید روی خط باید منتظر باشید میلگرد به همه جایتان فرو رود. همه این مراحل پرش و دورخیز در حالیست که جرثقیلی یک بارفولاد 2تنی را در فاصله نیم متری بالای سرتان دارد جابجا میکند که اگر احیانا یک پیچ جرثقیل در رود و باربیفتد ، طوری به خورد اسفالت کف سوله میروید که با کاردک هم نمیشود جدایتان کرد. چو ازین مرحله به سلامتی گذشتید باید از زیر مخزنی رد شوید که آبجوش قطره قطره از بالایش میچکد. یکطوری میلی ثانیه ای باید زمانبندی کنید که ازین چکه تا آن چکه رد شده باشید . البته من حدس میزنم آب باشد،ولی ممکن است اسید باشد ویک قطره اسید جوش روی کله تان بیفتد و تا کف پایتان را سوراخ کند. مرحله بعد گذشتن از کنار لوله های بزرگی است که قطرش دوبرابر کله یک آدم معمولیست و فکرکنم اگر بهشان دست بزنید دستتان از آرنج کنده میشود بسکه داغ هستند. یکسری راه پله هم هست که عرض هرپله اش یک کمی از انگشت شست پایتان بزرگتر است و ارتفاع هر پله اش رابطه مستقیمی با مجذور فاصله زانو تا کمرتان دارد. وقتی از این راه پله ها بالا میروید بیشتر شبیه پرگاری هستید که تاجا داشته دو پایش را بازکرده اند. بابالنگدراز هم که باشید بازهم پا کم میاورید. بعد از تمام این مراحل اگر زنده ماندید و به اتاق کارتان رسیدید،آبدارچی برایتان چایی میاورد که بنظر یک فنجان است ولی در اصل انگار یک چهارلیتری بوده. نیم ساعت بعد دستشوییتان میگیرد و حالا دستشویی کجاست؟همانجایی که سرویس پیاده تان کرد. یعنی ترجیح میدهید سنگ کلیه تان اندازه تخم شترمرغ شود ولی حداقلش زنده بمانید.   این تونل وحشت بعضی وقتها تاثیرات روانی هم دارد،به شخصه یکی از کارگرها را دیدم که پله های بانک رامثل بابالنگ دراز بالا میرفت.همه اینها را گفتم که بدانید ایمنی در صنعت حرف اول را میزند...

چه کسی پنیر مرا جابجا کرد ...

ظرفهای یخچال خانه ما مثل تخم مرغ شانسی میمانند،یا همه شان شبیه هم هستند یا جایشان جابجا شده، اصلا نمیتوانی حدس بزنی داخلش چیست،ظرف پنیر را که باز کنی سیب زمینی پخته میبینی،توی ظرف یکبارمصرف ماست ترشیست و توی شیشه آبلیمو روغن . البته ده تا ظرف کوچک مستطیل شکل رنگارنگ هم هست که داخلش میتواند پیاز نصفه مانده دیشب،ترب،ارده شیره،پیازداغ،مربا،الویه،سالاد یا هرچیز دیگری باشد. برای همین هم هیچوقت 

 نمیشود ندیده یک ظرف را برداشت،چون محتویاتش بسته به شانس هرچیزی ممکن است باشد .به شخصه چندبار از همین ظرفهای کوچک را برای صبحانه برده ام سرکار،ولی با کمال تعجب دیده ام که شانسم پوچ بوده. (خانم میگوید وقتی هرچیزی میخوری  برای فرار از شستن ،ظرف خالیش را  دوباره میگذاری توی یخچال،باید هم شانست پوچ بیاید ) یکبار هم پنیری را برای صبحانه فردا ، داخل یکی از همین ظرفهای کوچک مستطیلی رنگارنگ، گوشه منتها الیه سمت راست یخچال گذاشتم و فردا صبح زود( در حالیکه هنوز خواب بودم و فقط نصف یکی از چشمهایم باز میشد) باعجله برداشتمش و بردمش سرکار. آنجا وقتی خواستم استارت یک صبحانه عالی و روزی پر از نشاط را بزنم،معجزه ای دیدم ، ظرف پنیرم پر از پیازداغ بود، شکم گشنه هم که این چیزها حالیش نیست،جایتان خالی صبحانه معجونی از نان و پیازداغ و چای شیرین نوش جان کردم. (البته ناگفته نماند به پیازداغش نمک هم میزدم که حداقل یک مزه ای بدهد)

همه اینها را گفتم که بگویم وضعیت این مملکت هم مثل یخچال خانه ماست. هیچ کسی سر جایش نیست،دست روی مدیر آی تی میگذاری میبینی لیسانسش ادبیات است،قاضی مهندسی کشاورزی خوانده، ورزشکارمان قبلا شاطر بوده و دانشجویمان همه چیز جسته به جز آنچیزی که باید. البته جالب اینجاست که همه معتقدند دقیقا برای همین شغل زاده شده اند و فلک تقدیرشان را همین بنا نهاده است.

خیلی وقت ها در این مملکت نتیجه کار یک طور دیگری میشود و همه اش فکر میکنیم چرا!!! جوابش دقیقا در همین جابجاییهاست. اینطوری است که آن طوری ها میشود ...

پ ن : از وقتی خانم این مطلب را خوانده ، مسئولیت ظرفهای مستطیل شکل رنگارنگ یخچال بر عهده من شده است...

مثل موز ...

یک زمانی بود چندسال پیش، که موز تاج پادشاهی میوه ها را بر سرداشت،ازهمه میوه ها گرانتر بود و کمتر خانواده ای توان خریدنش را داشت و اگر کسی در مهمانیهایش موز میداد یعنی پارویی داشت و خرمن پولی.  آنقدر نقشش در کلاس مردم زیاد بود که مدعیان کلاس توی کوچه ها موز دست میگرفتند و با عشوه وناز پوستشش را میکندند و با نگاهی متکبر به چشمان از حدقه درآمده مردم ، گازش میزدند. کار به جایی رسید که برایش جک هم میساختند که مثلا یکی از فلان شهر (که اسمش با "الف" شروع میشود و با "صف" ادامه می یابد و به یک "هان"  تمام میشود ) موز میخورد و معده اش تعجب میکند که این دیگر چیست؟ یا مثلا آنهایی که مهمانی میرفتند برای اینکه بگویند ندید بدید نیستند به موزهای مهمان دست هم نمیزدند.(حتی خیلی وقتها دماغشان را بالا میگرفتند و با ریشخندی به موز بدبخت نگاه میکردند که یعنی آن را در حد چغندری بیش نمیدانند) . چند سالی گذشت و دست روزگار موز را کرد ارزانترین میوه،حتی کدو حلوایی و بادمجان هم از موز گرانتر بودند،ولی وضعیتش فرقی نکرد. همچنان فلان شهریها تعجب میکردند و همچنان موزهای میزبان دست نخورده میماندند. الان هم که موز آن وسطهای میوه هاست و پادشاهی نمیکند همچنان همان اوضاع است،یعنی یکجور ارج و قربی دارد که بقیه ندارند،وقتی هست لوکس ترین است،حتی وقتی سیاه و له هم میشود شیرموزش میکنند و میشود لیوانی چندهزارتومن. بنظر این در ذات موز است که با ارزش باشد...

خوب که نگاه کنیم بعضی آدمها هم مثل موزند،تا پارویی دارند و بروبیایی، آن بالا بالاها پادشاهی میکنند،اگر هم ورشکسته شوند و همه چیزشان از بین برود چیزی از ارزششان کم نمیشود. اینها ذاتشان با ارزش است و قیمتشان را مشخص میکند،نه پولشان...

طراحی سوال...

وقتی دانشجو بودم همیشه استادم را موقع طراحی سوالات طوری تصور میکردم که پشت میز نشسته و ده جلد کتاب قطور دورش چیده و یکی یکی با عصبانیت آنها را باز میکند ،یادداشت هایی مینویسد و گاهی هم یک لحظه فکر کوتاهی میکند و یکی از یادداشتهای قبلیش را مچاله میکند و دور می اندازد. بعد شش ساعت وقتی خفن ترین و خشن ترین و وحشتناکترین سوالهای عمرش را در آورد ریشخندی میزند و به دوربین نگاه میکند و با صدای دوبله هیوولا میگوید:یوهاهاهاها!!!!  البته بعضی استادهایم واقعا اینطوری بودند،سر جلسه امتحان هنوز صدای یوهاهاهایشان از توی سوالات می آمد. فیزیک بدتر از بقیه بود، از یک طرف صدای  یوهاهاهای استاد می آمد از آنطرف صدای یوهاهاهاهای نیوتون. ریاضی که مثل کنسرت بود، یک صفحه پر سوال و فرمول بود و همه دانشمندا باهم گروهی میخندیدند... آنهم چه خنده هایی ؟ از جنس انتگرال و کوتانژانت. تا حالا کسی به شکل کوتانژانتی بهتان خندیده؟؟؟؟

بعد از گذشت آنروزها و آن تصورها امروز که داشتم برای دانشجوهایم سوال طرح میکردم یاد همه اینها افتادم،چه تصورات مبهمی بود.در واقع من نه تنها پشت میز ننشسته ام که روی مبل لم داده ام و به جای آنهمه کتاب قطور( با سوالات وحشتناک) فقط چند ورقه نمونه سوال امتحان( با سوالات وحشتناک) دستم است. دلم خواست حداقل خنده هیوولایی دیگر باشد.یکی دوبار هم امتحانش کردم که با نگاه معنادار خانمم روبرو شدم و همانجا به حالت mute خودم بازگشتم. هرچه کردم دیدم ازآنهایی نیستم که دانشجوی مملکت را زجر دهم. آخر میدانید؟دانشجو موجود نحیفی است که باید غذای دانشگاه را بخورد و سالم بماند تا بتواند شب تا صبح بیدار باشد و نمره اش را از 8 به 9 برساند و بعدش هم التماس یک نمره را پیش استادی که کوتانژانتی میخندد ،بکند...

مهربانتر ...

اگر ارزن علاقه ای به ادبیات دارید و اگر معلم دبیرستانتان از آنهایی نبوده که وقتی شاعر میگفت "دلم تریاک میخواهد،ویک جام پر از ودکا" تریاک و ودکا را استعاره از رسیدن به قرب الهی معنی میکرد،احتمالا یادتان هست که یک عنصر ادبی داشتیم به نام جان بخشی به اشیا. درست است که از زمانی که شیمی میخواندید از همه عنصرها بدتان می آمده ولی این عنصر ادبی اتفاقا خیلی جالب هم هست.تا حالا شده دقیق گوش کنید ببینید همین اشیای دوروبرتان چه میگویند؟ مثلا همین پتو، همیشه دارد روی تخت استراحت میکند،وقتی صبح کله سحر پامیشوی بروی سرکار به همین پتو حسودی میکنی  دوست داشتی تو میخوابیدی و پتو میرفت سرکار،آنموقع است که با نیشخندی میگوید "ای بدبخت فلک زده".یا مثلا صندلی های رستوران ها و کافه ها که شب تا صبح روی میز وارونه هستند و پایه هایشان درهوا معلق شده (اینها در دسته خفاشها جا میگیرند که وارونه آویزانند) وقتی صبح صافشان کنید میگویند "داداش بخدا کله گیجه گرفتم یه چای نبات بیار واسم". یا مثلا همین گوشیها،که شده یار گرمابه و گلستان و ایضا منشی و دستیار خصوصی و حسابدارما. آنموقعهایی هم که صبحها مارا از خواب بیدار میکند نقش مامان را دارد. (البته تفاوتش اینست که مامان را نمیشود mute کرد،اگر هم درین راستا اقدامی کنید خودتان mute خواهید شد) همینها فکر میکنید خوشحالند که هر دو دقیقه یکبار از استراحت درشان بیاورید و با نوک انگشت به صورتشان بکوبید؟ 

هرکدام ازینها چه ها که نمیگویند،اما تعجبم در این است که اینها اگر قرار باشد آن دنیا شهادت بدهند چه خواهند گفت؟ مثلا گوشی می آید جلو و میگوید او هرروز هزار دفعه بیخود و بیجهت انگشت به من میکوبید. یا صندلی میگوید او هرشب مرا  تا صبح وارونه رها میکرد. یا جوراب میگوید او از بس مرا نشست سرطان پوست گرفتم.یا پاکت ساندیس میگوید او از بس مرا غیراصولی باز کرد (که از آنجایی که گفته بودند نبود) دچار سوراخ شدگی شدید شدم. یا شارژر میگوید او از بس مرا به گوشیهای مختلف زد که آمپرشان با من یکی نبود ،دچار اختلال روانی خیانت غیرمختار شدم. یا کلیپس میگوید از بس مرا بالای کله اش میبست و هی به جاهای مختلف گیر میکردم،ضربه مغزی شدم.

یا لپتاپ و مودم میگویند از بس هرشب دانلود رایگان زد یک شب خواب خوش نداشتیم.یا وزنه های بدنسازی میگویند از بس داداچ ها مارا اشتباه زدند نفهمیدیم دستورالعملمان اصلا چه بود.

اگر واقعا قرار است اینطوری شهادت بدهند باید تصمیم بگیریم با اشیا مهربانتر باشیم...